ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺸﺪی زاﻫﺪ دﯾﻮاﻧﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﯽ

ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺸﺪی زاﻫﺪ دﯾﻮاﻧﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﯽ

در ﺷﻌﻠﻪ ﻧﺮﻗﺼﯿﺪی ﭘﺮواﻧﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﯽ

ﻟﺒﺮﯾﺰ ﻣﯽ ﻏﻤﻬﺎ ، ﺷﺪ ﺳﺎﻏﺮ ِ ﺟﺎن ﻣﻦ

ﺧﻨﺪﯾﺪی ﺑﮕﺬﺷﺘﯽ ، ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﯽ

ﯾﮏ ﺳﻠﺴﻠﻪ دﯾﻮاﻧﻪ ، اﻓﺴﻮن ﻧﮕﺎه او

ای ﻏﺎﻓﻞ از آن ﺟﺎدو ، اﻓﺴﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﯽ

ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﻣﯽ ﻋﺸﻘﻢ ، و از ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﺸﮑﺴﺘﻢ

راﻫﻢ ﻣﺰن ای ﻋﺎﺑﺪ ، ﻣﯽ ﺧﻮاره ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﻲ

ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻓﺮﯾﺒﯽ ﺧﻠﻖ ﺑﺎ ﻧﺎم ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ

 ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻮ و ﻣﺴﺘﯽ ﮐﻦ ، ﺗﺮک ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻦ

ﺳﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﺠﺎده ، ﻣﯽ ﺧﻮردن ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ؟

ای ﺑﺖ ﻧﭙﺮﺳﺘﯿﺪه ، ﺑﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﯽ

ﺗﻮ ﺳﻨﮓ ﺳﯿﻪ ﺑﻮﺳﯽ ، ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻫﯽ را

ﻣﻘﺼﻮد ﯾﮑﯽ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﯽ

ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻓﺮﯾﺒﯽ ﺧﻠﻖ ، ﺑﺎ ﻧﺎم ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ

ﺳﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﺠﺎده ، ﻣﯽ ﺧﻮردن ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ

روزی ﮐﻪ ﻓﺮو رﯾﺰﯾﻢ ﺑﻨﯿﺎد ﺗﻌﺼﺐ را

دﯾﮕﺮ ﻧﻪ ﺗﻮ می ﻣﺎﻧﯽ ، ﻧﻪ ﻇﻠﻢ و ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ

ای درﯾﻎ از ﻣﺎ اﮔﺮ ﮐﺎﻣﯽ ﻧﮕﯿﺮﯾﻢ از ﺑﻬﺎر

ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎی ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز

ﺑﻮی ﺑﺎران ﺑﻮی ﺳﺒﺰه ﺑﻮی ﺧﺎک

ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎی ﺷﺴﺘﻪ ﺑﺎران ﺧﻮرده ﭘﺎک

آﺳﻤﺎن آﺑﯽ و اﺑﺮ ﺳﭙﯿﺪ

ﺑﺮﮔﻬﺎی ﺳﺒﺰ ﺑﯿﺪ ﻋﻄﺮ ﻧﺮﮔﺲ رﻗﺺ ﺑﺎد

ﻧﻐﻤﻪ ﺷﻮق ﭘﺮﺳﺘﻮ ﻫﺎی ﺷﺎد

ﺧﻠﻮت ﮔﺮم ﮐﺒﻮﺗﺮﻫﺎی ﻣﺴﺖ

ﻧﺮم ﻧﺮﻣﮏ ﻣﯽ رﺳﺪ اﯾﻨﮏ ﺑﻬﺎر

ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل روزﮔﺎر

ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ و دﺷﺖ ﻫﺎ

ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل داﻧﻪ ﻫﺎ و ﺳﺒﺰه ﻫﺎ

ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎی ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز

ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل دﺧﺘﺮ ﻣﯿﺨﮏ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪد ﺑﻪ ﻧﺎز

ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل ﺟﺎم ﻟﺒﺮﯾﺰ از ﺷﺮاب

ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل آﻓﺘﺎب

ای دل ﻣﻦ ﮔﺮﭼﻪ در اﯾﻦ روزﮔﺎر

ﺟﺎﻣﻪ رﻧﮕﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﮐﺎم

ﺑﺎده رﻧﮕﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﻧﻮﺷﯽ ز ﺟﺎم

ﻧﻘﻞ و ﺳﺒﺰه در ﻣﯿﺎن ﺳﻔﺮه ﻧﯿﺴﺖ

ﺟﺎﻣﺖ از آن ﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻬﯽ اﺳﺖ

ای درﯾﻎ از ﺗﻮ اﮔﺮ ﭼﻮن ﮔﻞ ﻧﺮﻗﺼﯽ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻢ

ای درﯾﻎ از ﻣﻦ اﮔﺮ ﻣﺴﺘﻢ ﻧﺴﺎزد آﻓﺘﺎب

 ای درﯾﻎ از ﻣﺎ اﮔﺮ ﮐﺎﻣﯽ ﻧﮕﯿﺮﯾﻢ از ﺑﻬﺎر

ﮔﺮ ﻧﮑﻮﯾﯽ ﺷﯿﺸﻪ ﻏﻢ را ﺑﻪ ﺳﻨﮓ

ﻫﻔﺖ رﻧﮕﺶ ﻣﯿﺸﻮد ﻫﻔﺘﺎد رﻧﮓ

می‌کوشم و بخت یاورم نیست

بعد از طلب تو در سرم نیست

غیر از تو به خاطر اندرم نیست

ره می‌ندهی که پیشت آیم

وز پیش تو ره که بگذرم نیست

من مرغ زبون دام انسم

هرچند که می‌کشی پرم نیست

گر چون تو پری در آدمیزاد

گویند که هست باورم نیست

مهر از همه خلق برگرفتم

جز یاد تو در تصورم نیست

گویند بکوش تا بیابی

می‌کوشم و بخت یاورم نیست

قسمی که مرا نیافریدند

گر جهد کنم میسرم نیست

ای کاش مرا نظر نبودی

چون حظ نظر برابرم نیست

فکرم به همه جهان بگردید

وز گوشه صبر بهترم نیست

با بخت جدل نمی‌توان کرد

اکنون که طریق دیگرم نیست

آﻣﺪ اﻣﺎ در ﻧﮕﺎﻫﺶ...

آﻣﺪ اﻣﺎ در ﻧﮕﺎﻫﺶ آن ﻧﻮازﺷﻬﺎ ﻧﺒﻮد
ﭼﺸﻢ ﺧﻮاب آﻟﻮده اش را ﻣﺴﺘﯽ رؤﯾﺎ ﻧﺒﻮد
ﻧﻘﺶ ﻋﺸﻖ و آرزو از ﭼﻬﺮۀ دل ﺷﺴﺘﻪ ﺑﻮد
ﻋﮑﺲ ﺷﯿﺪاﯾﯽ در آن آﯾﯿﻨﮥ ﺳﯿﻤﺎ ﻧﺒﻮد
ﻟﺐ ﻫﻤﺎن ﻟﺐ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻮﺳﻪاش ﮔﺮﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ
دل ﻫﻤﺎن دل ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﺴﺖ و ﺑﯽ ﭘﺮوا ﻧﺒﻮد
در دل ﺑﯿﺰار ﺧﻮد ﺟﺰ ﺑﯿﻢ رﺳﻮاﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺖ
ﮔﺮ ﭼﻪ روزی ﻫﻢ ﻧﺸﯿﻦ ﺟﺰ ﺑﺎ ﻣﻦ رﺳﻮا ﻧﺒﻮد
در ﻧﮕﺎه ﺳﺮد او ﻏﻮﻏﺎی دل ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد
ﺑﺮق ﭼﺸﻤﺶ را ﻧﺸﺎن از آﺗﺶ ﺳﻮدا ﻧﺒﻮد
دﯾﺪم آن ﭼﺸﻢ درﺧﺸﺎن را وﻟﯽ در اﯾﻦ ﺻﺪف
ﮔﻮﻫﺮ اﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ، ﭘﯿﺪا ﻧﺒﻮد
ﺑﺮ ﻟﺐ ِ ﻟﺮزان ِ ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺎد ِ دل ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد
آﺧﺮ آن ﺗﻨﻬﺎ اﻣﯿﺪ ﺟﺎن ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮد
ﺟﺰ ﻣﻦ و او دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﻮد اﻣﺎ ای درﯾﻎ
آﮔﻪ از درد دﻟﻢ زان ﻋﺸﻖ ﺟﺎﻧﻔﺮﺳﺎ ﻧﺒﻮد