چشم هایم را بگیر و چشم هایت را مگیر

ابر وقتی از غمِ چشم تو غافل می شود

جای باران میوه اش زهر هلاهل می شود

سر بچرخان ،از هوا سرشار شو،قدری بخند

دین من با خنده ی گرم تو کامل می شود

هر طرف رو می کنم ، محرابی از ابروی توست

رو بگردانی ، نماز خلق باطل می شود

می توانی تب کنی بغض زمین را بشکنی

بی نگاهت، آب اقیانوس ها گل می شود

چشم هایم را بگیر و چشم هایت را مگیر

ای که بی چشم تو کار عشق مشکل می شود

ﻓﺘﻨﻪ ی ﭼﺸﻢ ﺗﻮ...

ﻓﺘﻨﻪ ی ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﭼﻨﺪان ﭘﯽ ﺑﯿﺪاد ﮔﺮﻓﺖ

ﻛﻪ ﺷﻜﯿﺐ دل ﻣﻦ داﻣﻦ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﺮﻓﺖ

آﻧﻜﻪ آﯾﯿﻨﻪ ی ﺻﺒﺢ و ﻗﺪح ﻻﻟﻪ ﺷﻜﺴﺖ

ﺧﺎک ﺷﺐ در دﻫﻦ ﺳﻮﺳﻦ آزاد ﮔﺮﻓﺖ

آه از ﺷﻮﺧﯽ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺧﻮﻧﯿﻦ ز ﻓﻠﻚ

دﯾﺪ اﯾﻦ ﺷﯿﻮه ی ﻣﺮدم ﻛﺸﯽ و ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺖ

ﻣﻨﻢ و ﺷﻤﻊ دل ﺳﻮ ﺧﺘﻪ ﯾﺎرب ﻣﺪدی

ﻛﻪ دﮔﺮ ﺑﺎره ﺷﺐ آﺷﻔﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﺎز ﮔﺮﻓﺖ

ﺷﻌﺮم از ﻧﺎﻟﻪ ی ﻋﺸﺎق ﻏﻢ اﻧﮕﯿﺰ ﺗﺮ اﺳﺖ

داد از آن زﺧﻤﯽ ﻛﻪ دﯾﮕﺮ ره ﺑﯿﺪاد ﮔﺮﻓﺖ

ﺳﺎﯾﻪ ﻣﺎ ﻛﺸﺘﻪ ی ﻋﺸﻘﯿﻢ ﻛﻪ اﯾﻦ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻛﺎر

 ﻣﺼﻠﺤﺖ را ﻣﺪد از ﺷﯿﻮه ی ﻓﺮﻫﺎد ﮔﺮﻓﺖ

ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺸﺪی زاﻫﺪ دﯾﻮاﻧﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﯽ

ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺸﺪی زاﻫﺪ دﯾﻮاﻧﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﯽ

در ﺷﻌﻠﻪ ﻧﺮﻗﺼﯿﺪی ﭘﺮواﻧﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﯽ

ﻟﺒﺮﯾﺰ ﻣﯽ ﻏﻤﻬﺎ ، ﺷﺪ ﺳﺎﻏﺮ ِ ﺟﺎن ﻣﻦ

ﺧﻨﺪﯾﺪی ﺑﮕﺬﺷﺘﯽ ، ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﯽ

ﯾﮏ ﺳﻠﺴﻠﻪ دﯾﻮاﻧﻪ ، اﻓﺴﻮن ﻧﮕﺎه او

ای ﻏﺎﻓﻞ از آن ﺟﺎدو ، اﻓﺴﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﯽ

ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﻣﯽ ﻋﺸﻘﻢ ، و از ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﺸﮑﺴﺘﻢ

راﻫﻢ ﻣﺰن ای ﻋﺎﺑﺪ ، ﻣﯽ ﺧﻮاره ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﻲ

ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻓﺮﯾﺒﯽ ﺧﻠﻖ ﺑﺎ ﻧﺎم ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ

 ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻮ و ﻣﺴﺘﯽ ﮐﻦ ، ﺗﺮک ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻦ

ﺳﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﺠﺎده ، ﻣﯽ ﺧﻮردن ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ؟

ای ﺑﺖ ﻧﭙﺮﺳﺘﯿﺪه ، ﺑﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﯽ

ﺗﻮ ﺳﻨﮓ ﺳﯿﻪ ﺑﻮﺳﯽ ، ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻫﯽ را

ﻣﻘﺼﻮد ﯾﮑﯽ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﯽ

ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻓﺮﯾﺒﯽ ﺧﻠﻖ ، ﺑﺎ ﻧﺎم ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ

ﺳﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﺠﺎده ، ﻣﯽ ﺧﻮردن ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ

روزی ﮐﻪ ﻓﺮو رﯾﺰﯾﻢ ﺑﻨﯿﺎد ﺗﻌﺼﺐ را

دﯾﮕﺮ ﻧﻪ ﺗﻮ می ﻣﺎﻧﯽ ، ﻧﻪ ﻇﻠﻢ و ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ

ای درﯾﻎ از ﻣﺎ اﮔﺮ ﮐﺎﻣﯽ ﻧﮕﯿﺮﯾﻢ از ﺑﻬﺎر

ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎی ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز

ﺑﻮی ﺑﺎران ﺑﻮی ﺳﺒﺰه ﺑﻮی ﺧﺎک

ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎی ﺷﺴﺘﻪ ﺑﺎران ﺧﻮرده ﭘﺎک

آﺳﻤﺎن آﺑﯽ و اﺑﺮ ﺳﭙﯿﺪ

ﺑﺮﮔﻬﺎی ﺳﺒﺰ ﺑﯿﺪ ﻋﻄﺮ ﻧﺮﮔﺲ رﻗﺺ ﺑﺎد

ﻧﻐﻤﻪ ﺷﻮق ﭘﺮﺳﺘﻮ ﻫﺎی ﺷﺎد

ﺧﻠﻮت ﮔﺮم ﮐﺒﻮﺗﺮﻫﺎی ﻣﺴﺖ

ﻧﺮم ﻧﺮﻣﮏ ﻣﯽ رﺳﺪ اﯾﻨﮏ ﺑﻬﺎر

ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل روزﮔﺎر

ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ و دﺷﺖ ﻫﺎ

ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل داﻧﻪ ﻫﺎ و ﺳﺒﺰه ﻫﺎ

ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎی ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز

ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل دﺧﺘﺮ ﻣﯿﺨﮏ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪد ﺑﻪ ﻧﺎز

ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل ﺟﺎم ﻟﺒﺮﯾﺰ از ﺷﺮاب

ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل آﻓﺘﺎب

ای دل ﻣﻦ ﮔﺮﭼﻪ در اﯾﻦ روزﮔﺎر

ﺟﺎﻣﻪ رﻧﮕﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﮐﺎم

ﺑﺎده رﻧﮕﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﻧﻮﺷﯽ ز ﺟﺎم

ﻧﻘﻞ و ﺳﺒﺰه در ﻣﯿﺎن ﺳﻔﺮه ﻧﯿﺴﺖ

ﺟﺎﻣﺖ از آن ﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻬﯽ اﺳﺖ

ای درﯾﻎ از ﺗﻮ اﮔﺮ ﭼﻮن ﮔﻞ ﻧﺮﻗﺼﯽ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻢ

ای درﯾﻎ از ﻣﻦ اﮔﺮ ﻣﺴﺘﻢ ﻧﺴﺎزد آﻓﺘﺎب

 ای درﯾﻎ از ﻣﺎ اﮔﺮ ﮐﺎﻣﯽ ﻧﮕﯿﺮﯾﻢ از ﺑﻬﺎر

ﮔﺮ ﻧﮑﻮﯾﯽ ﺷﯿﺸﻪ ﻏﻢ را ﺑﻪ ﺳﻨﮓ

ﻫﻔﺖ رﻧﮕﺶ ﻣﯿﺸﻮد ﻫﻔﺘﺎد رﻧﮓ

می‌کوشم و بخت یاورم نیست

بعد از طلب تو در سرم نیست

غیر از تو به خاطر اندرم نیست

ره می‌ندهی که پیشت آیم

وز پیش تو ره که بگذرم نیست

من مرغ زبون دام انسم

هرچند که می‌کشی پرم نیست

گر چون تو پری در آدمیزاد

گویند که هست باورم نیست

مهر از همه خلق برگرفتم

جز یاد تو در تصورم نیست

گویند بکوش تا بیابی

می‌کوشم و بخت یاورم نیست

قسمی که مرا نیافریدند

گر جهد کنم میسرم نیست

ای کاش مرا نظر نبودی

چون حظ نظر برابرم نیست

فکرم به همه جهان بگردید

وز گوشه صبر بهترم نیست

با بخت جدل نمی‌توان کرد

اکنون که طریق دیگرم نیست