آﻣﺪ اﻣﺎ در ﻧﮕﺎﻫﺶ...

آﻣﺪ اﻣﺎ در ﻧﮕﺎﻫﺶ آن ﻧﻮازﺷﻬﺎ ﻧﺒﻮد
ﭼﺸﻢ ﺧﻮاب آﻟﻮده اش را ﻣﺴﺘﯽ رؤﯾﺎ ﻧﺒﻮد
ﻧﻘﺶ ﻋﺸﻖ و آرزو از ﭼﻬﺮۀ دل ﺷﺴﺘﻪ ﺑﻮد
ﻋﮑﺲ ﺷﯿﺪاﯾﯽ در آن آﯾﯿﻨﮥ ﺳﯿﻤﺎ ﻧﺒﻮد
ﻟﺐ ﻫﻤﺎن ﻟﺐ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻮﺳﻪاش ﮔﺮﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ
دل ﻫﻤﺎن دل ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﺴﺖ و ﺑﯽ ﭘﺮوا ﻧﺒﻮد
در دل ﺑﯿﺰار ﺧﻮد ﺟﺰ ﺑﯿﻢ رﺳﻮاﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺖ
ﮔﺮ ﭼﻪ روزی ﻫﻢ ﻧﺸﯿﻦ ﺟﺰ ﺑﺎ ﻣﻦ رﺳﻮا ﻧﺒﻮد
در ﻧﮕﺎه ﺳﺮد او ﻏﻮﻏﺎی دل ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد
ﺑﺮق ﭼﺸﻤﺶ را ﻧﺸﺎن از آﺗﺶ ﺳﻮدا ﻧﺒﻮد
دﯾﺪم آن ﭼﺸﻢ درﺧﺸﺎن را وﻟﯽ در اﯾﻦ ﺻﺪف
ﮔﻮﻫﺮ اﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ، ﭘﯿﺪا ﻧﺒﻮد
ﺑﺮ ﻟﺐ ِ ﻟﺮزان ِ ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺎد ِ دل ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد
آﺧﺮ آن ﺗﻨﻬﺎ اﻣﯿﺪ ﺟﺎن ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮد
ﺟﺰ ﻣﻦ و او دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﻮد اﻣﺎ ای درﯾﻎ
آﮔﻪ از درد دﻟﻢ زان ﻋﺸﻖ ﺟﺎﻧﻔﺮﺳﺎ ﻧﺒﻮد