انگار که طوفان غزل در تو وزیده
ای چشم تو دشتی پُر آهوی رمیده
انگار که طوفان غزل در تو وزیده
دریاچه‌ی موسیقی امواج رهایی
با قافیه‌ی دسته‌ی قوهای پریده
این‌قدر که شیرینی و آن‌قدر که زیبا
ده قرن دری گفتن ِ انگشت گزیده
هم خواجه کنار آمده با زُهد پس از تو
هم شیخِ اجل دست ز معشوق کشیده
صندوقچه‌ی مبهم اسرار عروضی
المعجم ازین دست که داری نشنیده
انگار خراسانی و هندی و عراقی
رودند و تو دریای به وصلش نرسیده
با مثنوی آرام مگر شعر بگیرد؟
تا فقر قوافی نفسش را نبریده
ماجرای دل دیوانه
|
از تو با مصلحت خویش نمی‌پردازم |
همچو پروانه که می‌سوزم و در پروازم |
|
|
گر توانی که بجویی دلم امروز بجوی |
ور نه بسیار بجویی و نیابی بازم |
|
|
نه چنان معتقدم کم نظری سیر کند |
یا چنان تشنه که جیحون بنشاند آزم |
|
|
همچو چنگم سر تسلیم و ارادت در پیش |
تو به هر ضرب که خواهی بزن و بنوازم |
|
|
گر به آتش بریم صد ره و بیرون آری |
زر نابم که همان باشم اگر بگدازم |
|
|
گر تو آن جور پسندی که به سنگم بزنی |
از من این جرم نیاید که خلاف آغازم |
|
|
خدمتی لایقم از دست نیاید چه کنم |
سر نه چیزیست که در پای عزیزان بازم |
|
|
من خراباتیم و عاشق و دیوانه و مست |
بیشتر زین چه حکایت بکند غمازم |
|
|
ماجرای دل دیوانه بگفتم به طبیب |
که همه شب در چشمست به فکرت بازم |
|
|
گفت از این نوع شکایت که تو داری سعدی |
درد عشقست ندانم که چه درمان سازم |
